Botendoop XXL 2021

Afgelopen zaterdag zijn 5 nieuwe boten en 4 nieuwe ergometers aan onze mooi vloot toegevoegd. Omdat we nog in het staartje van de coronapandemie zitten was deze botendoop online bij te wonen. Nadeel: geen champagne op het vlot, voordeel: de mogelijkheid om de botendoop terug te kijken.

De doop is terug te zien via onderstaande link, later deze week zullen we ook de doopverhalen hieronder toevoegen.

https://youtu.be/KlhJhozRCbk

Wedstrijddubbeltwee: Ons Blauwe Hart, Lustrumcommissie

Voor deze botendoop duiken we in het recente verleden van DDS. We gaan terug naar een van de warmste zomers sinds de temperatuurmetingen zijn gestart, de zomer van 2019. De zomer voorafgaand aan het 165e levensjaar van DDS. Op een zinderende zomeravond, middenin de eerste hittegolf van dat jaar bracht Huub uw lustrumcommissie samen voor onze eerste semi blind date. En zoals het hoort op een goede eerste date (en ik heb veel ervaring op dit gebied, dus u mag mij op mijn woord geloven), bruiste het al snel van de energie. Episch zou dit lustrum worden, een jaar waarin oude tradities weer tot leven werden gewekt en nieuwe tradities geboren.

Tijdens de tweede hittegolf bloeide de liefde van uw commissie op en werd duidelijk waar onze harten sneller van gingen kloppen. Dit lustrumjaar moest het verenigingsgevoel versterken, de trots op onze club zou er vanaf spatten. De binding met de stad moest tot uitdrukking gebracht en de integratie binnen de vereniging vergroot. Wij, allemaal relatief nieuwe leden van DDS, wilden meer mensen binnen de vereniging leren kennen en dat gunden we iedereen. De activiteiten van dit lustrumjaar zouden ervoor zorgen dat meer leden meer leden leerden kennen en elkaar en DDS in het hart sloten.

De karaktertrekken en de eigenaardigheden van onze lustrumliefdesbaby begonnen steeds meer vorm te krijgen. Zo ook haar belangrijkste activiteiten. Een rally moest er natuurlijk komen, daar konden we niet omheen, net als om een lustrummarathon en een zinderend eindfeest. Maar ook de geest moest geprikkeld met een pubquiz en een escape room.

Deze levenslustige lustrumbaby verdiende het natuurlijk om op spectaculaire wijze in het leven te worden ontvangen. Het werd tijd voor een welkomstfeestje. Een gender reveal party zo u wilt. Maar in dit geval was de naam belangrijker. Die naam moest krachtig zijn. Echt een statement dat uitdrukking zou geven aan onze liefde voor DDS en voor de stad. Maar net als in het echte leven (hier heb ik persoonlijk minder ervaring mee, maar ik heb het uit betrouwbare bron), zaten ook bij ons de partners niet vanaf het begin op dezelfde lijn. Er kwam een longlist, een brainstormavond en een shortlist en uiteindelijk een blinde stemronde om tot het thema van dit lustrumjaar te komen.

En ondanks alles wat er vervolgens op ons pad kwam, een coronajaar dat alles overhoop gooide, maar de creativiteit prikkelde met online alternatieve activiteiten en een online eindfeest, zijn we ook nu nog hartstikke blij met dat thema dat ons met ieder van jullie verbindt en misschien het afgelopen jaar zelfs nog wel een extra lading heeft gekregen. En we zijn dan ook supertrots dat dat dat thema vandaag ook haar weg naar het water vindt, waar ze natuurlijk thuis hoort, in de vorm van deze wedstrijdtwee:

Ons Blauwe Hart

Wedstrijdskiffs: Porceleyne Prinses II en Focus, Gerthe Vonk

In 1985 begon ik als 14-jarige met roeien. Tot mijn 30e op de Laak en na een lange pauze vanaf mijn 44e bij DDS. Op de Laak heb ik in 16 jaar in alle (roei-, feest-, bar- en jeugd- en pinksterkamp) commissies gezeten, 2K wedstrijd- en club- en veteranenwedstrijden geroeid en een aantal keren boten voorgeroeid na een botendoop. Bij DDS roei en coach ik nog maar 5 jaar en heb ik nu al de eer een boot te mogen dopen. En niet 1 boot, zelfs 2. En ook nog allebei prachtige wedstrijdskiffs. Het wedstrijdroeien, 2 kilometer zo hard mogelijk, dat is toch waar mijn roeihart ligt en daarom ben ik ook trots juist deze wedstrijdboten te mogen dopen.

Omdat we ook deze ALV online doen, wordt de doop gefilmd en later uitgezonden. Dat vraagt om een korte tekst, want er staat niemand op het vlot rillend een glas champagne in z’n hand te verwarmen tot het feestelijke moment dat de eerste slok genomen mag worden. Ik wil graag beginnen met de eerste boot

De naam van deze boot is niet nieuw in de DDS-vloot. Slechts een paar jaar geleden werd een lichte wedstrijdskiff gedoopt door Veronique. Prachtige boot, maar net te licht voor bijna alle DDS wedstrijdroeiers en ze kwam dus na 1 seizoen waarin Teddy haar liefdevol verzorgde en er wedstrijden in roeide, werkeloos in de loods te liggen. Doordat in Coronatijd veel vraag was naar skiffs, kon ze worden ingeruild voor een iets groter exemplaar dat wel haar naam zal dragen, maar ook veel meer roeiers kan dragen. Ik wens voor deze skiff veel mooie 2 K-wedstrijden. Ik doop u de Porceleyne Prinses II en wens u een behouden vaart.

De tweede boot krijgt een heel toepasselijke naam voor een wedstrijdskiff. DDS kent ieder jaar een klein en fanatiek groepje junioren-wedstrijdroeiers. Samen trainen zij om binnen hun mogelijkheden het beste uit zichzelf te halen. Dat kan alleen door alles te geven en je op een haalbaar doel te richten. Dat is het punt waar alles samenkomt, waar je speciale aandacht aan geeft, en daarmee een erg passende naam voor een wedstrijdboot. Die boot zal als eerste finishen als alles samenkomt. De begeleiding en steun vanuit de vereniging, de trainingsschema’s en coaching. De roeier die het trainen en racen vóór alles laat gaan. De vele uren kracht- en stabiliteitstraining, de loop-, fiets- ergometer en boottrainingen. Als dit alles samenkomt leidt het tot het maximaal haalbare resultaat, tot jezelf verbeteren, tot succes. Een wedstrijdskiff noemen naar dat punt, naar die speciale aandacht is mooi en passend. Ik doop u Focus en wens u een behouden vaart.

Oefendubbeltwee: DuoPenotti, Ewout Visser

De afgelopen periode hebben we met de jeugd - waar onder andere ikzelf instructie aan geef - al gebruik kunnen maken van deze nieuwe oefen dubbeltwee voor lichte roeiers. Er is al flink in geoefend, er is een virtuele regiowedstrijd in geroeid en een foto daarvan heeft al boven een artikel op roeien.nl en de KNRB junioren nieuwsbrief geprijkt. Deze fantastische boot is dus nu al eigenlijk niet meer uit onze vloot weg te denken. Daarom is het hoog tijd om deze boot een naam te geven.

Voor de naam is enige aansluiting gezocht bij de namen van andere boten in onze vloot. Zo hebben we diverse tweetjes die de twee-eenheid van een twee benadrukken, zoals de Dubbeltje en de Tweespan. Maar soms wordt er voor bootnamen ook inspiratie gevonden in een onverwachte hoek. Zoals bijvoorbeeld bij de recent gedoopte skiff van hetzelfde type, de Petje Pitamientje, die vernoemd is naar een bekende pindakaasreclame. Een andere reclame die vrijwel iedereen kent is die van een chocopastamerk die ooit het idee heeft gehad om twee smaken in één pot te stoppen. Dat klinkt misschien eerst raar, maar het doel daarbij is natuurlijk simpel, namelijk een duo creëren waarbij de combinatie elkaar versterkt.

Bij het roeien een dubbeltwee is dat eigenlijk niet anders. Vaak begin je met twee eenlingen, die elkaar soms zelfs in de weg zitten. Maar met veel oefening krijg je uiteindelijk een ijzersterk duo, die elkaar sámen naar een hoger niveau tillen. Dat is waar we elke training weer naar streven.

En daarom is de naam voor deze aanwinst: DuoPenotti.

Oefenskiff: Veerkracht, Pauline Freling

Vol bewondering heb ik het afgelopen jaar gekeken naar de flexibiliteit en creativiteit van alle leden die er ondanks de pandemie toch een mooi seizoen en lustrum jaar van hebben proberen te maken.

Zelf heb ik als coach van de competitie junioren en lid van de KNRB juniorencommissie Competitie van dichtbij mogen ervaren wat voor invloed de pandemie heeft gehad op het jeugdroeien, zowel op de trainingen als bij de competitie wedstrijden.

Ondanks dat de jeugd al een aantal maanden weer mag trainen in alle nummers voelden ook zij (en wij als coaches) de gevolgen van de pandemie, daar waar er in september en oktober nog wedstijden werden gevaren op andere verenigingen, was dat voor de jeugdwedstrijd in december bij DDS geen optie meer. Om toch een leuke dag te kunnen organiseren voor deze groep werd er gekozen voor een virtuele jeugdwedstrijd, waarbij alle verenigingen uit deze regio op eigen water toch tegen elkaar konden roeien! Het resultaat was dat er een mooi systeem is gemaakt door Ewout en Pieter voor de uitslagen waardoor het een zeer geslaagde en gezellige dag opleverde voor de jeugd! Dit systeem werd zo positief ontvangen dat het tot op de dag van vandaag in het hele land gebruikt wordt voor virtuele jeugdwedstrijden, met als sportief hoogtepunt dat het systeem de basis vormt van de Landelijke Virtuele Juniorenwedstrijd op 12-13 juni. Dit is een van de vele mooie voorbeelden/ initiatieven van DDS’ers die hun tijd tijdens de pandemie hebben gebruikt om te gaan kijken naar: wat kan er nog wel, wat is daarvoor nodig en hoe kan het ook andere mensen verder helpen.

Denkend aan het afgelopen jaar is er eigenlijk maar 1 passend woord om te omschrijven hoe DDS met alle tegenslagen en uitdagingen is omgegaan: Veerkracht. (Dat is dan ook meteen de naam van de boot.)

Een van de definities van veerkracht luidt als volgt: het vermogen om positief om te gaan met tegenslagen. Dit geeft een mooie reflectie op het afgelopen jaar en hoe alle DDS’ers ieder op zijn of haar eigen manier hiermee om zijn gegaan. Laat deze boot dan ook een positieve herinnering zijn van een moeilijk, maar tegelijkertijd sportief (lustrum)jaar!

Ergometers:

Kikutstua, Misha Nuis

Om op een naam te komen heb ik in mijn geheugen gegraven naar ervaringen die raakvlakken hebben met ergometertrainingen. Met name het type training waarbij de roeier fysiek en mentaal op de proef wordt gesteld. Zo'n training die je eerst door het zuur heen laat bijten en naderhand pas van het zoet laat proeven. Het zoet, dat is de overwinning op jezelf, als je erachter komt dat je nóg langer, nóg harder, nóg sneller kan roeien dan je dacht.

Diep heb ik niet hoeven graven. Bovenstaande beproeving doet gelijk denken aan die ene keer dat ik ging wandelen in de beboste heuvels van Nordmarka, boven Oslo. Hartje zomer, veel licht en alles is groen. Eropuit dus! In mijn jeugdige (ik was 22) enthousiasme schoot een gedegen voorbereiding erbij in. Geen regenkleding, geen blarenpleisters, geen kaart of wandelplan; alles op de bonnefooi. De wandeling verliep desondanks voorspoedig, op gegeven moment moet er rond de 15 km. in de benen hebben gezeten maar dat besef was bepaald niet doorgedrongen. Ik at een boterham, dronk een watertje en rustte even uit bij Kikutstua. Dat is een groot uitgevallen boshut die dienst doet als pleisterplaats voor wandelaars, fietsers of skieërs in het gebied. Het besef dat een al even lange terugweg nog in het vooruitzicht lag, was er evenmin. De herinnering aan die terugweg is nog levendig. Mijn benen begonnen namelijk te protesteren. En het ging regenen, nee storten. Die bossen zagen er steeds minder aantrekkelijk uit. Het is grappig hoe dat werkt. Het zal misschien tien kilometer geweest zijn, maar uitgeput en doorweekt voelt dat als het dubbele. Ik kon geen boom meer zien. Eenmaal de stad weer bereikt, heb ik de metro gepakt en bij de Mac twee complete hamburgermenu's naar binnen geschoven. Nooit eerder zo'n vermoeidheid gekend. Maar - en dat is het mooie - de mate van voldoening had ook een nieuwe recordhoogte bereikt. Bij elkaar had ik zomaar tussen de 25 en 30 kilometer gewandeld, met één pauze. Ik ben daarna niet meer bij Kikutstua geweest maar ben de naam nooit vergeten. Die blijft voor altijd verbonden met die lange tocht in de zomer van 2002 en het verleggen van de eigen grenzen.

Trappetje, Anton van der Gaag

Wie aan ergoen denkt, denkt aan de NKIR in de sporthallen Zuid. De naam die ik heb gekozen heeft niet direct te maken met de 2k die je daar moet doen, maar met de cooling down. Nadat je klaar bent met de 2k moet je plaatsmaken voor de volgende heat en mag je uitbewegen in een andere zaal. In deze zaal is echter een obstakel: een trappetje. Zeker nadat je niet helemaal helder bent na je 2k lijkt een trappetje van een paar treden omlaag niet je grootste zorg, totdat je omlaag loopt... Menig roeier heeft daar nog de laatste klap moeten verduren om niet te bezwijken onder zijn of haar gewicht. Daar moet je wel respect voor hebben, daarom: Trappetje

En door!, Gerique Folkers

Ik weet niet precies meer waar en wanneer het was. Wat er gebeurde weet ik nog heel goed. Ik stuurde één van mijn eerste wedstrijden voor mijn vaste roeiploeg. We waren bijna bij de finish en ik zat er een beetje naast met mijn laatste 20 halen hard. Om te voorkomen dat de ploeg stil zou vallen wilde ik nog een paar extra harde halen toevoegen. Dat is niet leuk, wanneer je als roeier denkt dat je er bent, dus ik gooide het er op mijn enthousiasts uit, met het idee om daarna nog vijf halen te tellen: “En door!”. Tot mijn stomme verbazing hield de slag direct op met roeien. De overige drie roeiers hadden in de gaten dat we er nog nèt niet waren en wisten de boot over de finish te sleuren. Uiteraard was de slag van slag af en kreeg ik de adrenaline over mij heen. Terecht, dit was een beginnersfout, maar ik moest hem blijkbaar een keer maken. Ik heb er wel twee dingen van geleerd (en onthouden): zorg dat je de laatste halen hard goed timet en zeg nooit (nee, nooit) “En door!” voordat je de eindstreep gepasseerd bent. Op de ergometer ligt dat een stukje anders, weet ik inmiddels uit ervaring. En vanwege die ervaring mag ik ook deze ergometer dopen. Rob, dank voor de eer! Ergometertrainingen gaan juìst over “door”: doorzettingsvermogen, doortrappen, doorgaan, doorstaan, door alles. Met, hopelijk in het verschiet een “En door!”, maar dan wèl bij de finish.

Chapeau!, Marlou Pors