Vogalonga 2018

Venetië… veel bezongen en ook een beetje berucht om de tegenwoordige drukte, met pleziervaart en zelfs enorme cruiseschepen. En dan is daar de Vogalonga…

De Vogalonga is in 1975 begonnen als een protest tegen de schade die de golven van de vele motorboten veroorzaken in de kanalen. Die eerste editie kende al een verrassend aantal van zo’n 500 vaartuigen met ongeveer 1500 roeiers. Anno 2018 is het een evenement met 2000 vaartuigen en een veelvoud aan bemanning. Alles wat vaart op menskracht, zonder motor, mag meedoen: er zijn allerlei variaties gondola’s, roeiboten, sloepen, kano’s, kayaks, drakenboten. Deze editie besluit ook het ploegje van Karin, Miranda, Petula en Marion, versterkt met Helen, mee te doen. Best een grote uitdaging om als allereerste tocht in een (voor de meesten) nog niet zo lange roeicarrière juist de Vogalonga te kiezen!

Boot (beetje) zoek
Op vrijdag vertrekken we naar Venetië. De eerste dag moeten we onze rugnummers ophalen, ergens middenin de stad.  Dat blijkt een goede gelegenheid om lekker te toeristen. De volgende dag zullen we de boot opriggeren en prepareren voor de tocht. Maar… waar is de Rob van Schie heen met de botenwagen? Een paar van ons worden best een beetje zenuwachtig of het allemaal wel goed zal gaan…. Een telefoontje naar Huub brengt verlossing. Onze C4 ligt op Tronchetta, tussen heel veel andere boten en botenwagens uit heel Europa. Afladen, opriggeren en prepareren gaat als een zonnetje met hulp van onder andere de botenwagenjongens van DRV Euros en veel gezelligheid van andere ploegen om ons heen.

Boot beetje voorwaarts
Zondagochtend vroeg weer naar Tronchetta in onze knaloranje Vogalonga-shirts met dito petje. De zon schijnt! Met heel veel hulp van sterke mannen gaat de boot via een veel te hoge steiger te water. Snel riemen, eten, drinken en andere spullen erin en we zijn op weg. Het oproeien naar het startgebied is al een belevenis! Overal vandaan komen vaartuigen in alle soorten, maten en uitvoeringen. Alle 2000 zijn op weg naar de monding van het Canal Grande. We komen ogen tekort en hebben verdraaide nekken nog voor we gestart zijn. Om 9.00 uur mogen we weg en beginnen aan de ruim 30 kilometer lange tocht. In een bonte stoet waaiert alles uit en voorwaarts, met verschillende snelheden en vaardigheden. Het roeien is heel relaxt, sturen een leuke uitdaging. Voor we het weten, zijn we al halverwege. We leggen aan bij een weilandje om de benen te strekken en wat te eten. We raken vast in de modder, maar komen daar met wat hulp weer uit en varen verder.
We zijn de enige DDS-ploeg die dit jaar meedoet, maar niet de enige DDS’ers. Dennis roeit mee met een ploeg van Rijnmond. We verwachten niet hem in dat grote veld tegen te komen, maar verrassing: we zijn zomaar tegelijk bij Murano en Dennis herkent ons dankzij onze feloranje outfit.

Boot beetje vast
Terug bij Venetië is het dringen geblazen. Alle boten moeten hetzelfde smalle kanaal in en dat past niet met z’n allen tegelijk. De meeste wachten rustig op hun beurt, maar vooral de Italianen met hun grote, zware gondels dringen voor en door, waarbij ze iedereen vastzetten, wegduwen, uitschelden, en her en der ook schade veroorzaken. We komen compleet klem te zitten. Geduld, geduld en nog veel meer geduld.

Finish
Dan kunnen we eindelijk het kanaal in en de laatste paar kilometers naar de finish afleggen. De spieren zijn stijf en iedereen is moe, maar als we weer wat losgeroeid zijn, is ook het laatste stuk op het Canal Grande weer leuk. En wat een goed gevoel als we de finish bereiken, met als beloning een medaille, joepie! Alles bij elkaar een geweldige prestatie voor relatief onervaren roeiers en vooral: wat een ontzettend leuke ervaring!

Helen Berger

Eindelijk het water op.

Alle boten verzamelen

Even pauze.

Vol-le-dig klemgezet